Monday, February 28, 2011

Σκι

Είσιεν το σχολείο μου εκδρομή σε ένα βουνό για σκι. $20 λεωφορειο, φαϊ, ενοικιο εξοπλισμού και μάθημα. Είσιεν 42 εισιτήρια και εξεκινήσαν να τα πουλούν την περασμένη παρασκευή ή ώρα 1 το μεσημέρι. Επήα τζιαμέ 1 ακριβώς τζαι είσιεν μια σειρά που δαμέ ως τζειπάνω. Εγώ εμέτρησα τους τζαι ήταν 59 τζαι λαλώ γαμώτο, τζαι να καρτερώ έν θα πιάσω. Τζαι επήα με βαριά καρδιά για φαϊ. Η ώρα 2 και 50 περνώ που το ίδιο σημείο τζαι που περιέργια ερώτησα αν εμείναν εισιτήρια τζαι είσιεν μείνει ένα. Τωρά τούτο εν τυχαίο??

Επήαμεν εχτές στο Σιόνι Μάουντεν στημ Πενσυλβάνια τζαι ένα θα σας πω. Την ώρα που έβαλα τα πόθκια μου πάστα πέδιλα τζαι άκουσα το κλικ που κουτσακώνει η μπότα πάνω στο πέδιλο ένιωσα κάτι. Ήταν 11. Το μάθημα μας ήταν 11 και 45. Δεν γαμιέται? Θα φκω παστο βουνό να κάμω ένα τεστ ντράιβ. Φκέλω πάστο πράμα που σε παίρνει πάνω τζαι με το που πατώ τα πόθκια μου χαμέ στην κορυφή του βουνού έπια τον κατήφορο τζαι επήενα. Ανάπτυσα, ανάπτυσα, ελύγισα τα γόνατα μου γιατί εθώρουν τους άλλους που έτσι εκάμναν τζαι εφώναζα "φύετε που ομπρός μου! ενιξέρω να σταματώ!" Εφέφκαν ούλλοι ώσπου ένα μωρό έππεσε μπροστά μου. Αμαν! Τι καμνώ τωρά? Ούτε να σταματώ ξέρω, ούτε να κλώνω! Επετάχτηκα τζαι έππεσα χαμέ τζαι ετσαβαλλώθηκα αξιοπρεπώς στη μέση της πλαγιάς. Δεν πτοούμε όμως. Μαζεύω τα κομμάτια μου τζαι ξαναξεκινώ. φτάνω ως κάτω τζαι κατευθύνομαι ολόισια προς τον ποταμό, χωρίς να ξέρω να σταματήσω. Γύρνω τζαι ξαναππέφτω χαμέ τζαι σκοτώνουμε. Αλλά αρέσκει μου! Τζαι τούτο εν σπάνιο για μένα επειδή εν είμαι ανθεκτικός στον πόνο (βλέπε πούττος).

Τελοσπάντων, έκαμα το μάθημα μου. Έμαθα να κλώνω, να σταματώ, να ελαττώνω .... .... Αλλά η πλάκα ήταν ότι στο μάθημα είπεν μας το πίτσα τζαι φρεντς φράις! Όπως το Σάουθπαρκ! Εκατέβεννα το βουνό συνέχεια. Επήεννα πιο ψηλά τζαι πιο ψηλά στην πλαγιά τζαι επελλοβούρουν τζαι έκλωνα τους βλάκες που εμπέναν μπροστά μου. Εν εκατάφερνα όμως να πηαίνω αργά στον κατήφορο.

Την τελευταία φορά εφκήκα πολλά ψηλά, τζαι όπως εκατέβηκα που το τελεφερίκ, ένας βλάκας ινδός είσιεν σταματήσει στο κατήφορούι που σου διά ταχύτητα τζαι εγώ εν ήξερα να σταματήσω κ έδωκα πάνω του. Τζίνος έδωκε πάνω σε άλλο, που έδωκε πάνω σε άλλη, που έδωκε πάνω σε άλλη τζαι εκατεβήκαν τζαι οι 4 το βουνό με τον κώλο τζαι γω πουπάνω εφώναζα Μάι Μπάτ!

Ξεκινώ και γω θριαμβεφτικά την τελευταία μου κάθοδο. Εν θα έκαμνα πίτσα τούντη φορά. Θα κατέβεννα ούλλο το βουνε φρέντς φράις για να πιάσω την πιο ψηλή ταχύτητα. Βλαστά ένας ομπρός μου, προσπερνώ τον. Άλλος, προσπερνώ τον. Τρίτος ππεζεβέγκης. Πάλε προσπερνώ τον. Σε κάποια φάση ππέφτει μια κορού μπροστά μου. Πάω να την προσπεράσω και ππέφτει μια άλλη μαννή μπροστά μου και προσπαθώ να σταματήσω αλλά έδωκα πάστο σακκάκι της (που της έφυεν πάστο βουνό της τζιμισμένης) τζαι φέφκω που τα πέδιλα, εκτοξέυκουμε στον αέρα τζαι νιώθω για 2 δευτερόλεπτα να πετώ (η ράσιη μου βλέπει το βουνό και τα μάθκια μου τον ουρανό). Επροσγειώθηκα στο έδαφος με τη κκελλέ τζαι ετρίφτυκα στο σιόνι για καμία 20αρκά μέτρα. Άου. Εζαλίστηκα τζαι εθολώσαν ούλλα. Έμεινα για λλίο χαμέ τζαι εσηκώθηκα με πείσμα. Εν θα τελειώσει έτσι. Ήμουν στη μέση της πλαγιάς. Κάποιος μου επέταξεν τα πέδιλα μου. Ξαναβάλλω τα. Τζαι αναπτύσω. Πάω, πάω, πάω. Ήμουν ζαλισμένος και έν είχα ούτε πλήρη αντίληψη, ούτε πλήρη έλεγχο και αποφάσισα ότι θα πήγαινα ως τζιαμέ που τελειώνει το χίονι, θα επετάσσουμουν και θα προσγειώνομουν στο πλακοστροτο και θα εμαννέφκαν ούλλοι. Εν ξέρω γιατί επίστεψα ότι θα τα κατάφερνα. Εφτυχώς είσιεν έναν τύπο μεγαλόσωμο τζαι όπως εχτυπήσαν τα πέδιλα μου τζιαμέ που αρκέφει το πλακόστροτο τζαι εκτοξέφτηκα που τα πέδιλα μου εκούντησε με πίσω τζαι έκοψε μου τη φόρα. Αλλιώς σίγουρα θα έμπαινα στη βιτρίνα με τες μπότες.

Αλλά άρεσε μου. Μετά που 21 χρόνια μπορώ επιτέλους να απαντήσω στην ερώτηση "Ποιο είναι το αγαπημένο σου σπορ?"

Monday, February 21, 2011

Κοτόπουλο με Βατόμουρα

Σήμερα όπως έρκουμουν που Νέα Υόρκη είδα κάτι που έψαχνα καιρό: Φάρμερς Μάρκετ, περίπου 20 λεπτά περπάτημα που το νέο μου σπίτι. Μιας και έχω κουζίνα τωρά, πατώ το κουμπί και κατεβαίνω. Μια τεράστια φρουταρία που έσιει τα πάντα που ούλλο τον κόσμο. Φρούτα, λαχανικά, ιταλικά, γαλλικά, ελληνικά, κινέζικα ... ... Τζαι ούλλα φρέσκα! Από κολοκάσι μέχρι σολωμό.

Που τη χαρά μου έφαα 60 δολάρια. Έπιασα 4 φιλέτα βοδινά, 3 στήθη κοτόπουλου, μακαρόνια βιδούες, ταλιατέλεςσ, ροδάκινα, μήλα, φορμόζες (πουρνέλες για τους μη κοτσινοχωρκάτες), βατόμουρα, λεμόνια, σπανάκι, σνόου πις, μανιτάρια άσπρα, μανιτάρια αναδρίκας, ιταλικό αλάτη θάλασσας, μίγμα 4 ειδών πιπεριών, φρέσκο δυόσμο, ρίγανη, καρύδια, τεριγιάκι, αυγά, κρεμύδια, σκόρδο και ιταλικό ελαιόλαδο. Νομίζω είπα τα ούλλα. Εσκέφτουμουν να κάμω κοτόπουλο με τεριγιάκι, αλλά μετά είπα να βάλω λίγη φαντασία και έφτιαξα κάτι που εφκήκε πολλά ωραίο και είμαι πολλά περήφανος!

Κόφκουμε το το κοτόπουλλο σε κυβάκια και τα κόκκαλα κ το λίγο κρέας που μένει βράζουμεν το για να κάμουμε δικό μας ζωμό κότας.
Βάλλουμε τες ταλιατέλες να βράσουν.
Τηγανίζουμε το κοτόπουλλο με 2 σκελίδες σκόρδο.
Προσθέτουμε τα μανιτάρια, μετά τα σνόου πης.
Βάλλουμε αλάτι και πιπέρι. Εγώ δαμέ βάλλω και ρίγανη γιατί αρέσκει μου άμα ψηθεί καλά και πιρκίζει λλίο.
Όταν κοντέψουν να ψηθούν ούλλα βάλλουμε και το σπανάκι.
Μόλις ξεκινίσει να μαρανίσκει βάλλουμε και τα βατόμουρα και όταν αρκέψουν να λιώνουν και να φκάλλουν κόκκινο χυμό προσθέτουμε μισό φλυτζάνι λευκό γλυκό κρασί.

Ήταν απίστευτο. Μέχρι και ο παρέας ο Δανός που εν αυστηρός κριτής απόλαυσε το πιάτο μου. Έδεσεν πολλά ωράια και η γεύση και το χρώμα. Ειδικά το γλυκό κρασί με τα βατόμουρα ήταν μμμμ! Είσιεν ένα ελαφρώς κόκκινο χρωματούδιν, ήταν μαλακό και λίγο γλυκόξινο. Θα το έφκαλλα φωτογραφία άλλα επεινούσαμεν πολλά. Για το βοδινό φιλέττο έσιει κανένας κάτι να προτείνει??

Friday, February 11, 2011

Τωρά εκατάλαβα....

Πριν ένα χρόνο επήα σε μια "διάλεξη" που μας εμιλούσαν κάτι φοιτητές της Αμερικής για τη ζωή του πανεπιστημίου. Θυμούμαι συγκεκριμένα μια κοπέλλα που είπε ότι: "Για να τα πάεις καλά στο πανεπιστήμιο χρείαζεται να κοιμάσαι καλά, να διαβάζεις τζαι να έσιεις προσωπική ζωή. Και δυστυχώς μπορείς να έχεις μόνο δύο από τα τρία ταυτόχρονα. Τζαι οτιδήποτε εχτός του βιβλίου εν προσωπική ζωή". Ε λοιπόν είσιεν δίκαιο. Εθκιάλεξα 18 κρέτιτς ούλλο δύσκολα μαθήματα τζαι εν έχω ώρα να αναπνεύσω. Ντάμν. Τωρά ήρτα πανεπιστήμιο τελικά.

Τι άγευστο μπορώ να βάλω πάστες οδοντόβουρτσες των γειτόνων μου για να τους πιάσει διάρρεια/εμετός/θάνατος κλπ??

Wednesday, February 2, 2011

Η Ελβετίδα τουρίστρια

1230 τη νύχτα. Κάθουμε στο σαλόνι του φίλου μου του Δανού και παίζω με το Μακ του ακούωντας Μπέλλε & Σεμπάστιαν. Για δεύτερη συνεχόμενη νύχτα θα κοιμηθώ δαμέ. Εν λυπηρό ότι εν νιώθω το δικό μου δωμάτιο σαν σπίτι και το αποφεύγω (όσο και αν αρνούμε να το παραδεχτώ). Εζήτησα να αλλάξω εστία τζαι να έρτω τζαι γω ποδά. Πέρκι με αλλάξουν.

Το Σαββατοκυρίακο που επέρασε ήταν το ποιο ωραίο μου ως τωρά στην Αμερική. Σάββατο βράδυ επήα στο Ηρίντιουμ Τζαζ Μπαρ για να δω ένα Κυπραίο πιανίστα που ακούω εδώ και 10 χρόνια. Τζαζ τρίο. Χαμηλός φωτισμός, ζεστός χώρος, κιθάρες υπογραμμένες που τον Λες Πωλ και άλλους διάσημους γύρο, καμια 30αρκά άτομα τζαι στη σκηνή πιάνο με ουρά, κόντραμπασο και ντραμς. Τζίντες 2 ώρες ήμουν σε άλλο πλανήτη. Εταξίδευκα. Η μουσική ήταν απίστευτη. Το συναίσθημα, η μπύρα τζαι η τζαζ που να ταιρκάζει τέλεια με τον τόπο. Ούλλα ήταν ωραία, απλά, όμορφα. Ούλλα εκάμναν λογική, εταιρκάζαν. Έκφραση και απλότητα, τέχνη. Τι ωραίο πράμα. Δυο ώρες έθελα να κατουρήσω και εν το έκαμνα να σηκωθώ να πάω. Επήα μετά που ετέλιωσε. Απόλαυσα το στο φουλ. Αρέσκει μου το ότι σε όσους τόπους επήα στη Νέα Υόρκη η μουσική εν σε κουφανίσκει τζαι ο κόσμος εν μιλά άμαν παίζουν η μουσικοί. Λυπούμαι όμως που η Ραπ ισοπέδωσεν τα ούλλα. Εχάθηκεν τζίνη η κουλτούρα.

Μετά έμεινα σε ένα φίλο μου στην Άμστερνταμ Άβενιου. Αγαπώ τη Νέα Υόρκη. 12 παρά 10 τα μεσάνυχτα του Σαββάτου εγόρασα ρούχα που το Αμέρικαν Ήγκλ στη Τάιμς Σκουέαρ τζαι 5 το πρωί επαραγγείλαμε πίτσα σπίτι του παρέα ντελίβερι. Η Νέα Υόρκη, λαλούν οι ντόπιοι, ότι εν η μόνη πόλη που μπορείς η ώρα 5 το πρωί να παραγγείλεις τζαι να σου κάμουν ντελίβερι σπίτι σου μπύρες, πίτσα τζαι 3 γραμμάρια χόρτο. Γουέλ, σο φαρ άι αγκρί.

Κυριακή απόγευμα εξύπνησα τζαι αποφάσισα να πάω να περπατήσω ούλλο το Χάρλεμ. Ημουν ο μόνος λευκός στους δρόμους, πολλή φτώσια (η άλλη όψη της πόλης) τζαι ούλλοι στο δρόμο εθέλαν ψιλά τζαι γω εγέλουν γιατί εθυμίζαν μου το επεισόδειο του Σάουθπαρκ με τους άστεγους. Μετά επήα στο Κολούμπια τζαι εζήλεψα. Πέρκι με πιάσουν να κάμω τράνσφερ τζιαμέ. Μετά επήα σε ένα κατάστημα με τζηνς που είσιεν καλές εκπτώσεις. Λήβαις, ΝτιΚέιΕνΓουάι και Κάλβιν Κλάιν 30 δολάρια!

Έπιασα μια ματσιά παντελόνια να δοκιμάσω. Βάλλω το πρώτο. Ήταν λλίο μιτσί μου. Φκένω έξω να το δω στον καθρέφτη τζαι δίπλα μου είσιεν μια χαριτωμένη ξανθιά που εδοκίμασεν ένα παντελόνι που εν της εδίαν καθόλου ωραίες γραμμές τζαι η πωλήτρια επέμενεν ότι εν ωραίο. Γυρίζω τζαι λαλώ της "As a guy, I think this doesnt look so good on you. Its not bad but Im not excited". Τζαι απαντά μου με την ποιο αξιολάτρευτη γερμανική προφορά "Thank you! Thats what I think too"
"What do you think about mine?"
"Dont buy it. It makes your ass look very squarish"
"Where are you from?"
"Switzerland."
"Really? Im from Cyprus! Are you here on holiday?"
"Wow! Yeah. I want to buy a lot of clothes because they are so much cheaper here. Do you live here?"
"I study here. Clothes in Cyprus are much more expensive too"

Συνεχίζουμε να δοκιμάζουμε ώσπου ήβραμε τζαι οι 2 τι να πιάσουμε. Στο ταμείο ακούω την να μιλά γαλλικά. Εφκήκαμε έξω τζαι είπε μου ότι ήρτε μόνη της τζαι μεινίσκει στο σπίτι ενός παρέα της αλλά δουλεύκει ούλλη μέρα τζαι εν τον είδε καθόλου τζαι μεθάυριο φέφκει. Επρότεινα της να περπατήσουμε λλίο μαζί να την ξεναγήσω τζαι εδέκτηκε. Εσυστηθήκαμε τζαι φύγαμε. Επερπατούσαμε τζαι εμιλούσαμε για διάφορα, ελάλεν μου για τη δουλεία της, τα ταξίδια της, εμιλούσαμε για την Αμερική, την Ευρώπη, ποιο κουλτουριάρικα πράματα κλπ κλπ. Μιλά 6 γλώσσες, εσπούδασε 3 πράματα, η δουλειά της εν πορτφόλιο μάνατζερ σε μια τράπεζα τζαι δουλεύκει περιστασιακά τζαι την κυβέρνηση, κάμνει σέρφινκ, παίζει κιθάρα, εδούλεψε σε 3 άλλες χώρες, έκαμε γύρο της Ασίας για ένα χρόνο μόνη της με τσαντούα του ώμου τζαι χωρίς σχέδια κλπ τζαι εταξίδεψε σχεδόν σε ούλλο τον κόσμο. Για κανένα 20λεπτο ελάλεν μου χώρες που επήε. Η γυναίκα έσιει κουλτούρα, ωριμότητα, εν προσγειωμένη. Τζαι εν η πρώτη γυναίκα που εγνώρισα στην Αμερική που εν έτσι τζαι εν η πρώτη γυναίκα μετά που τζαιρό που με έκαμε να νιώσω κάτι. Τέλος πάντων, εγυρίσαμε καλά καλά τζαι μετά επήαμε σε ένα καραόκε μπαρ. Σημείωση ότι χρεώνουν ενάμισι δολάριο το τραγούδι. Έφαν μας ο καπιταλισμός τζαι η κρίση. Επέιραζα την να τραγουδήσουμε κάτι και εν εδέχετουν αλλά όταν έπιασα το μικροφωνο ετράγουδίσαμε μαζί.
Μετά επήαμεν στο αγαπημένο μου εστιατόριο σούσι ώπου και επαράγγειλε στα γιαπωνέζικα. Ωραία, εγώ επήα να την εντυπωσιάσω με τες λίγες μου Νεουορκέζικες γεωγραφικές γνώσεις τζαι τζίνη εμίλαν γαλλικά στα ρούχα, ισπανικά στο μπαρ, αγγλικά τζαι γερμανικά με μένα τζαι γιαπωνέζικα στο μπαρ. Χμμ... Ουάου, ήμουν συγκριτικά πιο εντυπωσιακός! Στο εστιατόριο ήρταμεν ποιο κοντά, ανοιχτήκαμε ποιο πολλά, ήμασταν ποιο άνετη τζαι εγώ επαλάβωνα τζαι ένιωθα ευτυχισμένος τζαι παλαβός παράλληλα γιατί έξερα ότι σε μια μέρα φέφκει τζαι γω ερωτεύκουμουν. Αλλά έντζαι φταίω. Εν αίσθημα γαμώ το. Άμαν που την πρώτη στιγμή κάμνεις τόσα κλικ με κάποια. Είμαι αθεράπεφτα ρομαντικός τζαι αρέσκει μου τζαι νιώθω το τζαι γουστάρω. Τζαι όταν σου φκάλλει ο άλλος τούντο συναίσθημα επήες. Τελειώνουμε το φαί τζαι ζητά μου να πάμε πάνω στο μπαρ για να της τραγουδήσω τζαι άλλα τραγούδια.

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ
Εφκήκαμε έξω για να καπνίσω τζαι έρκουνται 2 γκέυ ζεφκάρκα τζαι κάμνουν μας με τον ποιο γκέικο τρόπο Heeey smokeeerrrsss!! Im so jealous of you, let me breathe your smoke. Im a former smoker. Αρέσκει μου που εν έτσι άνετοι στη Νέα Υόρκη.
ΤΕΛΟΣ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑΤΟΣ

Φκένουμε πάνω στο μπαρ τζαι ρωτώ την τι θέλει να της τραγουδίσω. Είπε μου ότι εν θα μου πει τι της αρέσκει τζαι να διαλέξω κάτι μόνος μου τζαι να της κάμω έκπληξη. (Εγώ επειδή εν γυναίκα που έχω μέσα μου τζαι ήμουν σε μια πολλά ευχάριστη ψυχολογική κατάσταση τζαι επειδή ένιωθα το πολλά) εδκιάλεξα το Χέβεν του Μπράιαν Άταμς. Στο μπαρ εν το μεταξύ είσιεν 2 γενέτζες τζαι 2 άντρες που ήταν φωνάρες. Μόλις εμπήκα ενόμισα ότι έπεζε σιντί της Γουίτνι Χιούστον που ετραγουδούσεν η μια. Η άλλη έμιαζε λλίο Τίνα Τέρνερ - Ελαφρώς βραχνή ροκκού, ο ένας ετραγούδαν στυλ Φρανκ Σινάτρα τζαι ο άλλος εθύμισε μου τον Αγαμέμνωνα που το Φέιμ Στόρι. Μετά που τούντες φωνάρες, που αν είχα δισκογραφική εταιρεία θα ήταν ούλλοι μέστο στούντιο τωρά, ξεκινά το δικό μου. Σσίφκει μέστο αυτί μου τζαι λαλεί μου Άι Λαβ Δις Σονγκ. Τζαι έρκεται ο μπαρ μαν τζαι διά μου το μικρόφωνο. Τζαι ξεκινώ να τραγουδω τζαι γυρίζω τζαι χαμογελώ της τζαι έρκετε κοντά μου, αγκαλιάζει με τζαι ακουμπά την τζεφακλη της στο στληθος μου τζαι κοιτάζει με. Νιώθω τέλεια. Ήμουν ευτυχισμένος. Εξεκίνησαν οι πεταλούδες στο στομάχι μου, η καρδιά μου εχτυπούσε γρήγορα τζαι ένιωθα λες τζαι επερνούσε ένας ποταμός που το στήθος μου τζαι επήενε προς τον εγκέφαλο μου ο οποίος επαρήγαγε αδρεναλίνη στο φουλ (ορ γοτέβερ, μπορεί να ήταν η ιδέα μου. Ας μας πουν οι φίλοι μας οι γιατροί). Μετά που 3 χρόνια νιώθω τζίνο το συναίσθημα πάλε. Κάποια γυναίκα κάμνει με ευτυχισμένο τζαι θέλω να τα ζήσω ούλλα. Αλλά σε λλίες ώρες πόσα να φτάσεις. Τραγουδούμε το ρεφραιν μαζί τζαι κοιτάζει με στα μάτια, χαμογελά μου τζαι κρατά με αγκαλιά. Όταν ετέλιωσαμε το τραγούδι έφίλησα την στο μάγουλο τζαι εμείναμε αγκαλιασμένοι για πολλή ωρα χωρίς να μιλούμε. Αρέσκει μου τζίνη η σιωπή. Εκάτσαμε για ώρες στο μπαρ μέχρι που εφύαν οι φωνάρες τζαι εφύαμεν τζαι εμεις. Ήταν σχεδόν 2 τη νύχτα. Επερπατήσαμεν ακόμα λλίο. Λαλεί μου λυπούμαι που μεισίσκω σπίτι του παρέα μου τζαι ήδη τζοιμούμαι πάστον καναπέ, αλλιώς ήταν να έρτει να μείνουμε μαζί, να μεν καρτεράς λεωφορεία μέστα μεσάνυχτα. Επήαμε στο σταθμό του τρένου, έδωκε μου το ήμειλ της, εφιλιθήκαμε (μάγουλο δυστυχώς), είπαμε ότι θα ξαναβρεθούμε (κάπου, κάπως) τζαι έφυεν. Το επόμενο λεωφορείο έρκετουν 530 το πρωί. Έππεσα χαμέ δίπλα που έναν άστεγο, έπεζε επιθετική κλασσική μουσική, εγώ ήμουν μέστην ευτυχία-μελαγχολία τζαι τζίνος εροχάλιζε. Ήρτα πίσω στη μικρή μου τραγική πραγματικότητα. Τελικά λύπει μου η Ευρώπη τζαι η κουλτούρα της (της κεντρικής τζαι της βόρειας). Τζαι η φάση του ότι ο κόσμος επιδιώκει να τραφκιέται πίσω που τες δουλειές του τζαι να ζει πιο ανθρώπινες στιγμές.
Είμαι 21 χρονών, εν 28. Ήβρεν το δρόμο της, ζει τη ζωή της, εν επιτυχημένη. Είμαι χασιμιός, εν είμαι σίουρος για τίποτε, ούτε ξέρω τι μου γίνεται. (Ντάξει, έχω συνείδηση το καλό μου.) Εμπορούσε να με θεωρήσει κοπελλούι τζαι να μεν μου δώκει σημασία, να μεν μου δώκει καμιά ευκαιρία. Εν το έκαμεν όμως. Σε καμιά φάση εν μου το έπεξεν μεγάλη η οτιδήποτε. Εζήσαμε μια πολά ωραία εμπειρία (τζαι εν το φαντάστηκα, έτσι έγινε)
Πάλε εν μπορώ να ζήσω τον έρωτα μου! Εν πελλανίσκω εύκολα με γεναίτζες. Αλλά άμαν εννα γινεί γίνεται τζαι γίνεται τζαι που την πρώτη στιγμή. Η λογική μου περιπέζει με αλλά εν με κόφτει. Ήταν αληθινό, όμορφο. Τζαι τουτο εν το πιο ωραίο συναίσθημα. Εχάρηκα πάρα πολλά που την εγνώρισα. Εν ετέλειωσε δαμε. Εννά έσιει τζαι δεύτερο επεισόδιο, ελπίζω...