Ήρθαμεεεν. Έφτασα Λονδίνο την Τετάρτη το απόγευμα. Αγχώθηκα τελευταία στιγμή γιατί εθκιάβασα στην ιστοσελίδα του μαλάκα του Τόμας Κούκ ότι εν θα εδικαιούμουν να πάρω την κιθάρα μες το αεροπλάνο μαζί μου τζαι εσχιεστηκα πάνω μου. Εγέλασα τους όμως τζαι έπαιξα πελλόν. Ε άμαν ήμουν πάνω στο αεροπλάνο πιοοον ποιος να μου πει εν δικαιούμαι? Ελάλουν τους τζιαι εγώ σόρρι I was not informed at the check in με την ψεφτο-κλισέ-κυπριακή-λονδρέζικη προφορά μου. Ε ένα τα βάλλουν με τους πελλούς? Εσιοπήσαν τζιαι έφερα την. Εμείναμεν 2 νύχτες με την αγάπην στο σπίτι της το νέο στο Λονδίνο. Εφοητσιάστηκεν λίον γιατί ένα που τζείνα τα μπλόκ που μεινίσκουν οι μαύροι αλλά ένα της περάσει νομίζω επειδή ένιγουει εν σε καλή σχετικά περιοχή. Εκαθαρίσαμεν το σπίτι της, εκάμαμεν λίο ψούμνισμαν, είδαμεν τζαι έναν μάγο στο κόβεντ γκάρτεν που ήταν πολλά σαρκαστικός τζιαι εγελάσαμεν πολλά τζιαι χάρη στην γαμοσχισκιάν του συγκατοίκου μου στο μπλόγκ έφαν μας τζιαι το άγχος γιατί επαράγκειλεν μου λάπτοπ τζιαι δεν εξηγήθηκεν πότε ήταν να μας το φέρουν. Όλα όμως έγιναν στην ώρα τους όμορφα τζιαι ωραία. Την τελευταία νύχτα επήαμεν να δούμεν την φίλη μας την γιατρόν η οποία επροσφέρθην να μας φέρει Κέντ με το αυτοκίνητο κάτι που ένα της χρωστώ για πάντα γιατί εγλύτωσε μας που πάρα πολύν ταλαιπωρία μες τα τρένα πλάς εχάρησεν μου μιαν αξέχαστην στιγμή όταν εκατούρησεν στο χάι γουέι αφού η κύστη της επέλλανεν την. Το Κέντ ονομάσαν το ο κήπος της Αγγλίας. Εν ένα δάσος ουσιαστικά με κάμποσα χορκούθκια μέσα. Εγώ είμαι στο Κάντερπερι που είναι και το πιο κούλ. Το δωμάτιο μου μεγάλο για τα στάνταρ της Αγγλίας στα πανεπιστήμια, πρώτον όροφο, δίπλα που την Κουζίνα (πόμπα πράμαν). Αγόρασα τζιαι τα πράματα μου που το ΑΣΤΑ που εν μούχτις. Αύριο ένα φύει η γεναίκα μου. Εμαλώσαμε τζιαι λίον γιατί αγχώνετε τωρά που ήρτα δαμέσα τζιαι εν γεμάτος ο τόπος πατούριν θηλυκά χαμηλών προσδοκιών και ηθών. Εκαθησύχασα την αλλά η αλήθκεια φοούμαι τζιαι εγώ τον εαυτό μου. Όι ότι εν την αγαπώ τζιαι έν θέλω να είμαι μαζί της αλλά γαμώ το έναν δύσκολο. Ένα δούμεν τι ένα κάμουμεν. Εν νομίζω να χωρίσω. Ένα μείνω μαζι της σιόρ αφού φκάλει μου τον καλόν τον εαυτό, γιατί να την παραιτήσω? Επειδή ένα μπόρω να τζοιμηθώ με την κάθε άσχετην? Εξάλλου εμιλήσαμεν τζιαι για τζείντο μπρέικ που ένα κάμουμεν. Ας κάμω υπομονή. Τζιαι αν δεν είμαι χαρούμενος μαζι της ένα χωρίσω τζιαι κανεί. Αφού είπαμεν το παν είναι να μαστιν ευτυχισμένοι, εν μιτσιά η ζωή για νερόβραστες ιστορίες. Η ούλλα ή τίποτε. Άρα σημειώστε γουίν προς το παρόν. Αύριο ξεκινά το φρέσερς γουίκ χωρίς να έχω τον ενθουσιασμό του 17χρονού επειδή επέρασα τα τούτα. Αλλα ένα τα κάμω ούλλα τζιαι ένα πάω παντου. Ένα φάω την εμπειρία με το κουταλάκιν. Τζιαι σίκι με.
