Τελικά έχω την, νομίζει ο γιατρός!
Την Τετάρτη στη δουλειά ήμουν χάλι μαύρο. Εν είχα αίσθηση του χρόνου, έβλεπα τα ούλλα σε αργή κίνηση τζαι είχα συνέχεια πονοτζέφαλο. Λες και είχα κάμει ψιλή. Επερίμενα να τελειώσω για να πάω στο ντάπολ σιξ να πιω καμιά μπύρα. Τελειώνοντας όμως, επειδή εν ένιωθα καθόλου καλά αποφάσισα να πάω στο νοσοκομείο να με δει κανένας γιατρός. Ακολούθησα λοιπόν τα κόκκινα βελάκια, εχτύπησα και το κουδούνι τζαι εφκήκε ένας τύπος τζαι έδωκε μου μια μάσκα τζαι είπε μου να περιμένω. Ενθουσιαστικά εγώ τζαι άρκεψα να γελώ τζαι να φκάλλω φωτογραφίες με τη μάσκα! Δίπλα μου είσιεν 2 χαριτωμένες κοπελιές οι οποίες όποτε επήεννα να τους μιλήσω εκαλύπταν με το τρικό τους τη μύτη τους και το στόμα τους τζαι εβλέπαν αλλού. Εσκέφτηκα τζαι γω "στον κώλο τους ρεπάνι, μαννοκομπλεξικές" τζαι έβηχα συνέχεια για να τους τη σπάσω. Πάω στο γιατρό, εξετάζει με τζαι λέει μου "αν έκαμνες τζαι εμετούς ήταν να κλείσουμε ούλλα τα συμπτώματα. Εν θα πάεις πούποτε για 5 μέρες". Φκάλλει μου ένα χαρτί, πιάνω το τζαι γω να φύω, πάω στο αυτοκίνητο τζαι βλέπω ότι αντί να γράψει το όνομα μου έγραψε Νάσια Χριστοφή. Πάω πίσω, λαλώ του το τζαι διορθώνει το γράφοντας Κατερίνα Γεωργίου. Πίττα ο γιατρός. Τελοσπάντων στην πορεία επέτυχεν το όνομα τζαι είμαι τωρά σπίτι μου τζαι ξαπλώνω ως τη Δευτέρα!
0 comments:
Post a Comment