Ελένη

“Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε

να κοιμηθείς στις Πλάτρες”.

Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,

σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους,

στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές

αυτών που ξέρουν, πως δε θα γυρίσουν.

Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς

μέσα στη νυχτωμένη μνήμη

βήματα και χειρονομίες

δε θα τολμούσα να πω φιλήματα

και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.

“Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες”.

Ποιες είναι οι Πλάτρες;

Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;

Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας

ονόματα πρωτάκουστα:

καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες

των ανθρώπων ή των θεών.

η μοίρα μου που κυματίζει

ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα

και μιαν άλλη Σαλαμίνα

μ’ έφερε εδώ σ’ αυτό το γυρογιάλι.

Το φεγγάρι βγήκε απ’ το πέλαγο σαν Αφροδίτη.

σκέπασε τ’ άστρα του Τοξότη,

τώρα πάει να‘βρει την καρδιά του Σκορπιού..

κι όλα τ’ αλλάζει.

Πού είναι η αλήθεια;

Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης

το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε. Αηδόνι ποιητάρη,

σαν και μια τέτοια νύχτα

στ’ ακροθαλάσσι του Πρωτέα

σ’ άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες

κι έσυραν το θρήνο,

κι ανάμεσό τους-ποιος θα το ‘λεγε-

η Ελένη!

Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.

Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου,

την άγγιξα, μου μίλησε:

“Δεν είν’ αλήθεια, δεν είν’ αλήθεια” φώναζε.

“Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.

Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία”.

Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά,

κι αυτό το ανάστημα, ίσκιοι και χαμόγελα παντού..

στους ώμους, στους μηρούς, στα γόνατα

ζωντανό δέρμα..

και τα μάτια με τα μεγάλα βλέφαρα,

ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.

Και στην Τροία;

Τίποτε στην Τροία - ένα είδωλο.

Έτσι το θέλαν οι θεοί.

Κι ο Πάρης, μ’ έναν ίσκιο πλάγιαζε

σα να ήταν πλάσμα ατόφιο

κι εμείς σφαζόμασταν,

για την Ελένη δέκα χρόνια .

Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.

Τόσα κορμιά ριγμένα

στα σαγόνια της θάλασσας

στα σαγόνια της γης

τόσες ψυχές δοσμένες στις μυλόπετρες,

σαν το σιτάρι.

Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα

για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη,

μιας πεταλούδας τίναγμα,

το πούπουλο ενός κύκνου,

για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.

Κι ο αδερφός μου;

Αηδόνι, αηδόνι, αηδόνι,

τ’είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ’ ανάμεσό τους;

“Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε

να κοιμηθείς στις Πλάτρες”.

Δακρυσμένο πουλί,

στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη

που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,

άραξα μοναχός μ’ αυτό το παραμύθι,

αν είναι αλήθεια.. πως αυτό είναι παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι

δε θα ξαναπιάσουν τον παλιό δόλο των θεών

αν είναι αλήθεια πως κάποιος άλλος Τεύκρος,

ύστερα από χρόνια,

ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη

ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο

είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,

δεν το ‘χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει

μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε,

πως τόσος πόνος, τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο

για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.

Γιώργος Σεφέρης

Ο τελευταίος στίχος εν το θέμα μου για το πανεπιστήμιο του Σικάγο. Τούτο το ποίημα ήταν πάντα που τα αγαπημένα μου. Γιατί κάμνουμε τόσα μάταια πράγματα? Γιατί μας περιπαίζουν?

Το χάσμα των γενεών?

Εχτές επήα να κουρεφτώ στον παρπέρη του χωρκού μου. Ο παρπέρης του χωρκού μου (ο οποίος χρεώνει 8 ευρώ) μαζεύκει όλο τον καλό κόσμο στο μαγαζί του γιατί εν μονοπώλιο. Οι φιλοξενούμενοι του κουρείου χθες ήταν δύο 40ρηδες, τρεις 50ρηδες, ένας 60χρονός και δύο 20 χρονοι (incl. me).

Σε κάποια φάση ανοίξαν κουβέντα οι πιο μεγάλοι για το νόμο που λέει ότι θα απαγορευτεί το κάπνισμα. Οι 4 τους ήταν καπνιστές και οι 2 δεν εκάπνιζαν. Από εμάς τους μιτσιούς ο άλλος δεν καπνίζει τζαι γω είμαι στη φάση που το μείωσα πολλά με προοπτική να μεν καπνίζω καθόλου μέχρι τα Χριστούγεννα.

Λοιπόν έχασα κάθε ιδέα για τους γαδάρους χωρκανούς μου (εδώ δεν εννοώ ότι ούλλοι οι χωρκανοί μου είναι γαϊδούρια. Εννοώ ότι έριξα την ήδη χαμηλή εκτίμηση που είχα για τους συγχωριανούς που τυγχάνουν γαϊδούρια).

Η συζήτηση άρεσε μου πολλά γι' αυτό και τη γράφω παρακάτω όπως ακριβώς έγινε:

Οι πρωταγωνιστές:

Γ (υπ' αριθμόν 1,2,3)= Γάααααααρος
Σ= Συνομίλικος
Ε = Εγώ

Γ1: "Μα να πάω έξω να φάω τζαι να πιω τζαι την πότσα μου τζαι να μεν με αφήκουν να άψω τσιάρο??? Να φκαίνουν έξω οι μη καπνιστές!"

Τζαι απαντά ο καημένος ο συνομίληκος που έλειπε 2 και κάτι χρόνια από την Κύπρο και απ'ότι φαίνεται ξέχασε τη ξεροτζιεφαλιά κάποιων
Σ: "Εσύ που θέλεις να κάμνεις κακό στην υγεία σου να φκαίνεις έξω. Εν σου απαγόρευσε κανένας να καπνίζεις αλλα έννεν υπόχρεα τα μωρά τζαι εμείς να σε ανεχούμαστε"

Γ1: "Πρέπει να φυσούμεν το καπνό πας τα μωρά για να μάθουν που τα τωρά που εν μιτσιοί να πίννουν τσιάρο τζαι να μεν γινούν σαν εσάς που ννα μυαλίνουν τζαι να κάμνουν πρόβλημα" (δαμέ έφριξα)

Σ: "Αν μάθεις τα μωρά σου να καπνίζουν που τα 2 τους ώσπου να γίνουν 16 εννά χτυπούν ηρωίνη τζαι εννα τα γυρεύκεις"

Γ1: "Των κοπελλουθκιών μου έμαθα τους να έχουν νου!"

Γ2: "Εμείς οι Κυπραίοι ούλλα ξέρουμεν τα! Όπου την παλαβομάρα εννα την κάμουμε! Πε μου άλλον τόπο μέστην Ευρώπη τζαι μες τον κόσμο που κάμνουν έτσι παραξενιές. Στην Αγγλία, στη Γαλλία τζαι στην Ιταλία έχουν νόμους που σου απαγορεύουν να άψεις το τσιάρο σου άμα πάεις κάπου να φάεις?"

(Δαμέ εν άντεξα τζαι ξεκίνησα να γελώ πολλά δυνατά τζαι εμπήκα τζαι γω στην κουβέντα, αφού εκινδύνεψα να τες φάω)
Ε: Ρε κουμπάρε, μόνο στην Ελλάδα τζαι στην Κύπρο δικαιούμαστε ακόμα να καπνίζουμε σε κλειστούς χώρους. Είμαστε που τες λλίες χώρες στον κόσμο που ακόμα το επιτρέπουν.

Γ2: "Σιγά που εδεχτήκαν οι Εγγλέζοι τζαι οι Ιταλοί να μεν καπνίζουν μέσα."

Ε: "Εν είχαν επιλογή!!!! Εν νόμος! Εσύ αν θέλεις μεν δεχτείς αλλά πιέρωνε! Τζαι στο κάτω κάτω εν πολλά λογικό. Έν έσιεις δικαίωμα να δηλητηριάζεις τον αέρα του άλλου"

Γ3: "Δηλαδή που εννά πηέννω στο γάμο τζαι εννα τρώω τζαι να πίννω εν θα καπνίζω?"

Σ: "Να πιάννεις το ποτό σου τζαι το φαϊ σου τζαι να φκαίνεις έξω να καπνίζεις τζαι να χορεύκεις με τους φίλους σου."

Γ3: "Γιατί εν κάμνουν ξεχωριστούς τόπους για καπνιστές τζαι για μη καπνιστές?"

Σ: "Γιατί ούλλοι οι καπνιστές εννά πηέννουν σε τόπους καπνιστών τζαι επειδή εν η πλειοψηφία οι υπόλοιποι εν θα δουλεύκουν τζαι εννα γίνουν ούλλα χώροι καπνιστών τζαι που είμαστεν πούποτε."

Ε: "Επίσης αν θέλεις να φκεις με τη γυναίκα σου που εν έγκυος τζαι εσύ προφανώς εν θέλεις να φκεις έξω να καπνίσεις, που εννά πάτε?"

Γ1: "Εγιώ εννά πηέννω έξω, εννά πίννω την πότσα μου τζαι εννά πίννω τζαι τσιάρο. Τζαι έτσι όπως εννά είμαι μεθυσμένος ας έρτει κανένας να μου πει τίποτε τζαι εννά δει τι εννά πάθει"

Σ: "Δηλαδή εννά τους δέρνεις? Ξέρεις σε τι ποινή μεταφράζεται το ξύλο?"

Γ1: "Ρε κουμπάρε εννά είμαι μεθυσμένος μέστην Αγίανναπα η ώρα 3 το πρωίς τζαι εννά ρτει ο μπάτσος να μου πει σβήστο τσιάρο σου τζαι εννα υπακούσω? Εννα τον δέρω επειδή εννά είμαι μεθυσμένος."

Ε: "Τζαι αν έρτει τζίνη η ομάδα με τους 20 ΜΜΑΔήτες που γυρίζει μέστην πλατεία της Αγιάνναπας η ώρα 3 το πρωί εννά τους δέρεις τζαι τζίνους?"

Γ1: "Γιατί νάμπου κάμνουν τζίνοι νομίζεις? Ο Φανιέρος διοικά την Αγιάνναπα. Τζίνοι εν τζιαμέ για να τον γλέπουν τζίνο."

Ε: "Ναι αλλά εσύ εν είσαι ο Φανιέρος. Ο Φανιέρος αν καπνίσει σε κλειστό χώρο, μάλλον εν θα του πει κανένας τίποτε. Εσύ εννά τες φάεις!"

Γ1: "Ναι αλλά ο Φανιέρος εν θα δεχτεί έτσι νόμο."

Ε: "Εν ούλλα μέρος του σχεδίου. Τζαι στες άλλες χώρες έσιει μαφία. Τζαι ο Φανιέρος εν τζιαμέ επειδή αφήνουν τον να εν τζιαμέ"

Γ3: "Ούτε ο Γριστόφκιας εννά κάμει έτσι πράμα γιατί εννά τον κλέψουν τζαι τζίνο που εννα πεθάνει."

Τζαι δαμέ έπαψα να ασχολούμε. Έκοψα τα μαλλιά μου τζαι έφυα με μεγάλα ερωτήματα στο μυαλό μου. Πως γίνεται να σκέφτουνται έτσι κάποιοι ανθρώποι? Γιατί κάποιοι χωρκανοί μου πάντα εναντιώνονται σε κάθε πρόοδο/εξέλιξη? Εν καταλαβαίνουν ότι δηλητηριάζουν τα μυαλά των κοπελλουθκιών τους? Είδες ρε κουμπάρε τι κάμνει η μόρφωση?

Quitting Smoking

Η ώρα είναι 11:46. Σε δέκα ώρες και δεκατέσσερα λεπτά κλείνει η πρώτη μέρα χωρίς τσιγάρο. Τις τελευταίες 5 μέρες εμείωσα το με σκοπό να το σταματήσω. Εν ξέρω αν δυσκολεύκουμαι. Εν κάμνω όπως τον πελλο για να καπνίσω, ούτε τρέμω, ούτε εν σπασμένα τα νεύρα μου. Εν νιώθω εθισμένος στο τσιγάρο σαν ουσία. Εν κάτι χειρότερο. Εν συνήθεια. Εν κάτι που έκαμνα (όχι για πολλύ καιρό, σχεδόν 2 χρόνια) κάθε μέρα σε ίδιες φάσεις, σε ίδιες στιγμές, στους ίδιους τόπους. Εν σαν να μου πιάνουν το αυτοκίνητο μου. Εν μπορώ να φανταστώ πως γίνεται να κάμνουμε road-tripping με τους φίλους μου τζαι να μεν καπνίζουμε μέστο αυτοκίνητο. Η να καπνίζουν τζινοι τζαι γω να τους θωρώ. Η γεύση αρέσκει μου. Εν γι'αυτό που εκάπνιζα. Τζαι τζίνο εννά μου λείψει. Αλλά έχω βροχγικό άσθμα που εμφανίζεται ξανά τζαι ξανά. Εν θα σφάξω την υγεία μου για τον καπνό. Αλλά ως τζαι δαμέ εν έχω αρκετή θέληση. Πάλε είμαι παθητικός. Εν τέλεια γάδαρος που είμαι

Swine flu - The Return -

Τελικά έχω την, νομίζει ο γιατρός!

Την Τετάρτη στη δουλειά ήμουν χάλι μαύρο. Εν είχα αίσθηση του χρόνου, έβλεπα τα ούλλα σε αργή κίνηση τζαι είχα συνέχεια πονοτζέφαλο. Λες και είχα κάμει ψιλή. Επερίμενα να τελειώσω για να πάω στο ντάπολ σιξ να πιω καμιά μπύρα. Τελειώνοντας όμως, επειδή εν ένιωθα καθόλου καλά αποφάσισα να πάω στο νοσοκομείο να με δει κανένας γιατρός. Ακολούθησα λοιπόν τα κόκκινα βελάκια, εχτύπησα και το κουδούνι τζαι εφκήκε ένας τύπος τζαι έδωκε μου μια μάσκα τζαι είπε μου να περιμένω. Ενθουσιαστικά εγώ τζαι άρκεψα να γελώ τζαι να φκάλλω φωτογραφίες με τη μάσκα! Δίπλα μου είσιεν 2 χαριτωμένες κοπελιές οι οποίες όποτε επήεννα να τους μιλήσω εκαλύπταν με το τρικό τους τη μύτη τους και το στόμα τους τζαι εβλέπαν αλλού. Εσκέφτηκα τζαι γω "στον κώλο τους ρεπάνι, μαννοκομπλεξικές" τζαι έβηχα συνέχεια για να τους τη σπάσω. Πάω στο γιατρό, εξετάζει με τζαι λέει μου "αν έκαμνες τζαι εμετούς ήταν να κλείσουμε ούλλα τα συμπτώματα. Εν θα πάεις πούποτε για 5 μέρες". Φκάλλει μου ένα χαρτί, πιάνω το τζαι γω να φύω, πάω στο αυτοκίνητο τζαι βλέπω ότι αντί να γράψει το όνομα μου έγραψε Νάσια Χριστοφή. Πάω πίσω, λαλώ του το τζαι διορθώνει το γράφοντας Κατερίνα Γεωργίου. Πίττα ο γιατρός. Τελοσπάντων στην πορεία επέτυχεν το όνομα τζαι είμαι τωρά σπίτι μου τζαι ξαπλώνω ως τη Δευτέρα!