Wednesday, January 27, 2010

Έφοδος

«Ρε, ξύπνα!»

…Άργησα. Πρέπει να βιαστώ. Προσεκτικά να μην ξυπνήσουν οι υπόλοιποι. Έφτασα. Αβάσταχτο κρύο, σιωπή. Η ίδια παγερή εικόνα. Σαν μια φωτογραφία. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι από χθες είναι ακριβώς αυτή η εικόνα. Βλέπεις, μετά από τόσες ώρες εδώ μαθαίνεις με την παραμικρή λεπτομέρεια τι βλέπει κάποιος έξω από το τζάμι. Τα δέντρα, τα κτίρια, τις σκιές…

Δεν πρέπει να αποκοιμηθώ. Είμαι εντελώς μόνος με τις σκέψεις μου. Μ΄αρέσει να προγραμματίζω και να φαντάζουμε το μέλλον μου. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να καθησυχάζω τον εαυτό μου. Με την ελπίδα πως αυτό κάποτε θα τελειώσει η νύχτα εναλλάσσετε με νύχτα. Αυτός ο κόσμος, ο κόσμος που ζω δεν κοιμάται ποτέ. Ξέρεις.. είναι το ‘καθήκον’ μας.. Πολλές φορές αυτό βοηθά γιατί ο ένας συμπαραστέκεται στον άλλο. Εδώ δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί. Υπάρχουν οι ΄ανώτεροι΄και..εμείς. Στο ίδιο καζάνι..όλοι.
Επιτέλους ήρθαν τα παιδιά.

-Tι γίνετε ρε, είσαι καλά?
-Kαλά,κρυάδα
-Eφκήκεν?
-Kόμα
-Γαμώτο, αν γίνει τίποτε… ξέρεις
-Eντάξει

Ξανά μόνος. Χτυπά το κινητό. Εκείνη. Χαμογελώ. Δεν κοιμήθηκε ακόμα, με σκέφτετε, θέλει να μου μιλήσει. Η φωνή της ακούγετε ζεστή. Η ζεστασιά της μου λείπει, κάποτε είναι πιο εύκολο να μην μιλώ με τους έξω γιατί θυμώνω που στερούμε τόσα για προ καιρού πουλημένα πιστεύω. Αλλά όχι με εκείνη. Ξέρω πως αν με δει θα με τιμωρήσει, τον έχω γραμμένο.

-Αγάπη μου κοιμήθου, εν χαράματα, μιλούμε αύριο. Μεν με σκεφτεσε τωρά, μια χαρά είμαι
-Εντάξει, υπομονή…

Ακούω βήματα. Βάζω βιαστικά το τηλέφωνο στη τσέπη. Η φωνή μου σπάει την νεκρική σιωπή.

-Άλτ ιση
-Έφοδος.

0 comments:

Post a Comment