Tuesday, February 7, 2012

Πάντα ήμουν ονειροπόλος


Πάντα ήμουν ονειροπόλος, ρομαντικός τζαι ένιωθα μέσα μου πολλά όμορφα πράματα. Σήμερα βλέπω έξω που το παράθυρο μου χιόνι. Ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα που μας προσφέρει η φύση. Έκαμεν τούντον τόπον που με φιλοξενεί τόσους μήνες πολλά πιο όμορφο. Κάτασπρα τα πάντα. Η χαρά που ένιωσα με τούντην εικόνα εν η ίδια με την χαρά που νιώθω όταν βλέπω τη θέα που το δωμάτιο μου στην Κύπρο.

Εκατάλαβα ότι εν είμαι ο εαυτός μου σε τούντη χώρα. Εν ξέρω γιατί. Ένιωθα τόσο πολλά την ανάγκη να φύω τζαι να πάω μπροστά. Αλλά νομίζω εξέχασα το σακίδιο μου πίσω. Τζείνο που έχει πάνω πολύχρωμα αυτοκόλλητα, με φάτσες, με χρώματα, με παρέες, με ταξίδια της καθημερινότητας. Έφερα μαζι μου μόνο το πορτοφόλι μου, μόνο το σώμα μου. Εξέχασα ξαφνικά να ονειρεύκουμαι για τον κόσμο. Για εμάς. Πάντα ήταν για μας, έβλεπα πάντα τον άλλο στα μάθκια, τζιαι εδίουν του την ψυσιή μου. Γιατί χωρις τον σεβασμό τζαι την αγάπη για τα όνειρα των άλλων εν θα υπάρχει χώρος για τα δικά σου όνειρα. Έτσι νιώθω. Δαμέ όμως ούλλα εν μικρά, ψεύτικα. Σκεύτουμε μόνο την δική μου την πάντα. Το μέλλον μου. Να βάλω πράματα μες το cv, να πιάσω καλύτερους βαθμούς που τον δίπλα, να ντυθώ καλά, να φκώ έξω, να πιώ, να μεθύσω για να ζήσω τη φοιτητική ζωή. Φοούμε να μιλήσω. Μήπως τζαι εν φανώ κούλ. Μήπως τζαι μείνω έξω που την παρέα χωρίς φίλους. Επειδή ξέρω ότι πάντα ήμουν τυχερός τζαι ήμουν μες την παρέα με τους ανθρώπους που σκέυτουνται τζαι αγαπούν τζιαι ονειρεύκουνται. Ο φόβος μου ότι εν να είμαι μόνος μου γιατί εν θα έβρω έτσι ανθρώπους δαμέ έκαμεν με να γίνω ένα με τη μάζα.

Απλά σκεύτουμε ότι ούλλα εν ψεύτικα τζαι πρέπει να τα κάμω για να μπόρω μετα να πάω πάρακατω. Να ζήσω. Να συνεχίσω στην Αμερική με τον φίλο μου που με κάμει αληθινό, τζαι να καταλήξω στη Κύπρο να δουλέφκω τζαι να προσπαθώ να βοηθώ την χώρα που με έκαμε τούτο που είμαι για να της ανταποδώσω ότι μπορώ. Πραγματικά έτσι σκεύτουμαι.

Οι μόνες φάσεις που είμαι ο εαυτός μου είναι άμα μιλώ με τους δικούς μου, με τους φίλους μου ή είμαι με την αγάπη. Εν ξέρω τι γίνετε άμαν είμαι με άλλους. Κάποτε είμαι με άστεγους που μου ζητούν τσιγάρο τζιαι διώ τους τζιαι πιάνουμε κουβέντα γιατί νιώθω ότι μόνο τζείνοι εν αληθινοί τζαι πάντα μετά νιώθω καλύτερος άνθρωπος γιατί άκουσα έναν άνθρωπο που είχε κάτι να πεί. Κανένας εν έχει κάτι να πεί δαμε.

Κάποτε ονειρεύκουμουν για μας, για τους πάντες, για την αγάπη. Τωρά μόνο για τον εαυτό μου, μόνο για το καλό μου, για μένα. Πρέπει να αλλάξει τούτο. Έγινα ένα μαζι τους, εν είμαι εγώ. Έχασα τον δρόμο μου.

UK

0 comments:

Post a Comment