In memory of a lost love

Άδειες στιγμές, ατέλειωτο ταξίδι, σιωπή, μυστήριο...
Αλήθεια, τι να 'ναι αυτό που αναστατώνει τις αισθήσεις κάθε φορά που σ'αντικρίζω?

Τι να 'ναι αυτό που με παρασύρει στο βλέμμα, τα μάτια, το χαμόγελό σου
Κλείνω τα μάτια και χάνομαι
Χάνομαι
Με σένα που αγάπησα
με σένα που αγαπώ
και θα αγαπώ
Αυτά της έγραψε. Μετά όμως χάθηκαν όλα...

Ξέρετε, εν πολλά άσχημο πράμα να κρατάς στα χέρια σου αυτήν που ονειρεύεσαι και να ξέρεις ότι δεν θα την έχεις ποτέ. Πάνε τώρα σχεδόν τρία χρόνια. Θυμούμαι μια νύχτα στην παραλία, δίπλα από τη φωτιά, μετά από μια υπέροχη νύχτα με πολύ κρασί να δακρύζω στην αγκαλιά της. Εν κλαίω ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά. Περηφάνια, ίσως. Αναισθησία, μπορεί. Ψυχραιμία, ίσως. Ήταν όμως που τες πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Εν αλήθεια ότι νιώθεις το βάρος να φεύκει που το στήθος σου. At least it worked for me. Μετά από αυτήν λίγες φορές ένιωσα ξανά το συναίσθημα του έρωτα. Τις βαθιές αναπνοές, τη γροθιά (ή πεταλούδα. ad libitum) στο στομάχι. Άρχισα τα φτηνιάρικα μετά. Αχ, πως πάει ο καιρός. Κλείω τη δεύτερη δεκαετία. Κι όσο πάει γίνομαι πιο άδειος. Νόμιζα ότι είχαμε ζήσει κάτι αληθινό. Έκαμα λάθος? Κάθε χρόνο τέτοια εποχή σε θυμάμαι. Τότε που γνωριστήκαμε. Στο θέατρο. Θυμάσαι? Έννεν ωραίο να ξύνεις παλιές πληγές. Αρέσκει μου όμως τούτη η γλυκόπικρη μελαγχολία-θλίψη. Οι πινελιές σου έχουν μείνει στην ψυχή μου. Χαίρομαι που είμαστε ακόμα μαζί.

Για την Ε.Σ.