....

Έχω τα νεύρα μου. Θέλω διακοπές. Θέλω να φύγω να πετάξω να χαθώ. Τους έχω βαρεθεί. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ Ετέλειωσε, έχασα το τέλλια

Τελείωσαν τα σχολεία

Τελείωσαν τα σχολεία. Πάμε πάρακατω. Τώρα προσπαθώ να κόψω τον εαυτό μου σε 1000 κομμάτια για να προλάβω όλα όσα θέλω να κάμω πριν να πάω στρατό. Μιλώ με μια κοπέλα που άρκεψε να μου αρέσκει πραγματικά. Έξυπνη, ωραία(παράξενα ωραία) ευχάριστη, θετική. Εν η αδερφή του κολλητού του αδερφού μου τζαι του αδερφού μου εν του αρέσκει το γεγονός οτι μιλώ μαζί της γιατί λαλεί ότι εν να τα κάμω σκατά. Κάμει μου τη ζωή δύσκολη αλλά είμαι αρφός του τζαι θέλω να πιστεύω ότι εν να το συνηθίσει. Μακάρι να παν όλα καλά γιατί δίνει στη ζωή μου μια ευχάριστη νότα.... αύριο πάω διεθνή κατασκήνωση. Εν να είναι πολλά ωραία φάση. Στις26 αποφοίτηση (θέλουν να κάμουμε τρεις(3!) πρόβες για την αποφοίτηση οι χαντοί σαν να είμαστε παλαβοί!). στις 27 το πάρτι των αποφοίτων τζαι μετά ουσιαστικά κοντέφκει ο καιρός για να πάμε μέσα. Είμαι ξανά ευτυχισμένος. Εν μου λείπει τίποτε....

In memory of a lost love

Άδειες στιγμές, ατέλειωτο ταξίδι, σιωπή, μυστήριο...
Αλήθεια, τι να 'ναι αυτό που αναστατώνει τις αισθήσεις κάθε φορά που σ'αντικρίζω?

Τι να 'ναι αυτό που με παρασύρει στο βλέμμα, τα μάτια, το χαμόγελό σου
Κλείνω τα μάτια και χάνομαι
Χάνομαι
Με σένα που αγάπησα
με σένα που αγαπώ
και θα αγαπώ
Αυτά της έγραψε. Μετά όμως χάθηκαν όλα...

Ξέρετε, εν πολλά άσχημο πράμα να κρατάς στα χέρια σου αυτήν που ονειρεύεσαι και να ξέρεις ότι δεν θα την έχεις ποτέ. Πάνε τώρα σχεδόν τρία χρόνια. Θυμούμαι μια νύχτα στην παραλία, δίπλα από τη φωτιά, μετά από μια υπέροχη νύχτα με πολύ κρασί να δακρύζω στην αγκαλιά της. Εν κλαίω ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά. Περηφάνια, ίσως. Αναισθησία, μπορεί. Ψυχραιμία, ίσως. Ήταν όμως που τες πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου. Εν αλήθεια ότι νιώθεις το βάρος να φεύκει που το στήθος σου. At least it worked for me. Μετά από αυτήν λίγες φορές ένιωσα ξανά το συναίσθημα του έρωτα. Τις βαθιές αναπνοές, τη γροθιά (ή πεταλούδα. ad libitum) στο στομάχι. Άρχισα τα φτηνιάρικα μετά. Αχ, πως πάει ο καιρός. Κλείω τη δεύτερη δεκαετία. Κι όσο πάει γίνομαι πιο άδειος. Νόμιζα ότι είχαμε ζήσει κάτι αληθινό. Έκαμα λάθος? Κάθε χρόνο τέτοια εποχή σε θυμάμαι. Τότε που γνωριστήκαμε. Στο θέατρο. Θυμάσαι? Έννεν ωραίο να ξύνεις παλιές πληγές. Αρέσκει μου όμως τούτη η γλυκόπικρη μελαγχολία-θλίψη. Οι πινελιές σου έχουν μείνει στην ψυχή μου. Χαίρομαι που είμαστε ακόμα μαζί.

Για την Ε.Σ.

I've got a feeling called the blues oh lord....

Μμμμμ....νύχτα, δροσιούα, ησυχία, χαμηλός φωτισμός, jazz (ωραίο κομματούδιν, ακούστε το), τσιγάρο...Πάει πολλά ένα κρασί αλλά πίνω αντιβίωση. Ναι, αρρώστησα. Μάλλον εν φαρυγγίτιδα. Εν ήταν ξεκάθαρος ο γιατρός. Όπως και να 'χει..Πίσω στην ωραία ατμόσφαιρα..Το καλοκαίρι εμπήκε για τα καλά. Αρκέψαν οι θάλασσες, οι ολονύχτιες εξόδοι, τα πολλά ποτά και τα φλερτ με τις τουρίστριες. Εξεκινήσαμε να κλείουμε τζαι ημερομηνίες για συναυλίες (ελπίζω κάποιοι που εν ήρτετε ακόμα να μας δείτε να ταράξετε να έρτετε)...Κάτι εν μου κολλά όμως. Πάλε νιώθω μπλου. Σήμερα πάλε ανακάλυψα ξανά ότι οι άνθρωποι εν αχάριστοι τζαι αχόρταγοι (βλέπε "Περί αχαριστίας"). Ένα τούτο. Το αλλο είναι ότι εν ποοολλά απάνθρωπο να εν τόση πυρά τζαι να φορούμε μακρομάνικα μέσα. Εν αδικία να με γειώσαν τζαι να μεν επήα ΣΜΕΦ γαμώτο. Αφού άξιζα το. Μόλις εθυμήθηκα το Ρίο Φανκ!! Πολλά όμορφο κομμάτι. Ναι είμαι συγχισμένος. Νιώθω ότι χρωστώ τζαι ότι μου χρωστούν. Θέλω να πιάσω ούλλους τους γνωστούς μου με τη σειρά τζαι να τους πω τι νιώθω, τι εκάμαν που με πείραξε, να απολογηθώ για τα δικά μου λάθη. Νιώθω ότι έχω unfinished business.
Πόψε εμιλήσαμε για πολλά με το Χάρη. Ήταν ωραια. Ήταν πολλά chilled out φάση. Ακούσαμε τζαι λλίο τα τραγούδια της συναυλίας του άλλου μήνα τζαι εκάμαμε λλία σχέδια. Εννά έσιει φάση. Ελπίζω να κάμουμε πάνω που μισή πρόβα τούντη φορά. Ή τουλάχιστον ας κάμουμε μισή αλλά να είμαστε ούλλοι τζιαμέ.
Things to do:
1. Να ετοιμάσω ούλλα μου τα χαρτιά για να πάω την Πέμπτη Λευκωσία να κάμω application για scholarship στο Fulbright.
2.Practise my groovy funky basslines.
3.Chill out and stop thinking - Να βάλω το μυαλό μου σε τάξη. Θέλω μια αλλαγή!!!!
4.Πρέπει να σταματήσω να θέλω να τα κάμω ούλλα εχτές τζαι πρέπει να μάθω να λαλώ όχι.

Life lessons

Πριν λίες μέρες είπε μου ένας φίλος να πάμε στην τελική γιορτή ενός ειδικού σχολείου σε ένα χωρκούι ένα τέταρτο μακριά που το σπίτι μου με το αυτοκίνητο γιατί εκαλέσαν μας τζαι εν να ήταν κάτι διαφορετικό. Όταν επήαμε ( 30 λεπτά καθυστερημένοι ) εδιούσαν πλακέτες ο ενας επιθεωρητής του άλλου, εκάμαν φοινιτζιά την διευθύντρια που ήταν να γίνει επιθεωρήτρια τζαι γενικά ευλογούσαν τα γένια τους. Ενευριάσαμε γιατί πρώτα από όλα εν χρειάζεται τόσο μπλα μπλα τζαι γιατί εμείς επήαμε για να δούμε τα παιδιά με ειδικές ανάγκες χαρούμενα, να μας παρουσιάσουν τη γιορτή. Εξέραμε τζαι κάποια που τα παιδιά λόγω εκδηλώσεων που διοργανώνουμε κάθε χρόνο για να τους παίζουμε μουσική έτσι εθέλαμε πολλά να δούμε τη γιορτή . Μετά που καμιάν ώρα, κατά τη διάρκεια της οποίας επαρελάσαν πάνω στη σκηνή βουλευτές ( οι οποίοι εφύαν πριν να ξεκινήσει η γιορτή με τα παιδιά), οι χορηγοί, οι δάσκαλοι κτλπ, έφκηκεν πάνω η γυμνάστρια του σχολείου για να μας παρουσιάσει τους αθλητές τζαι τα επιτεύγματα τους. Εχειροκρωτήσαμε τους με πολλή χαρά γιατί άξιζε τους. Τζαι ξεκινά η γιορτή. Η ιδέα ήταν εξαιρετική. Μια αναδρομή στα μεγάλα στάδια της ελληνικής μουσικής. Είχε μια μικρή ορχήστρα και μια χορωδία (παιδιά και δάσκαλοι) τζαι επαρουσιάζαν τραγούδια. Μετά εχορεύκαν οι υπόλοιποι. Το ταξίδι εξεκίννησε με καντάδες, μετα ρεμπέτικα,ελληνικός κινηματογράφος, πόπ(η εποχή των ολίμπιανς), τζαι η σημερινή κατάσταση της ελληνικής μουσικής. Ειλικρινά σας λέω εσηκώστηκεν η τρίχα μου στα παραπάνω τραγούδια. Η χορωδία ήταν σωστή, τα τραγούδια ωραία αλλά χού κέαρς? Εν που τις λίγες φορές που είδα την πραγματική ευτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα ανθρώπων. Τζαι τούντα παιδιά εν εμπορούσαν να κάμουν πολλά πράματα που για μας εν δεδομένα (πχ να περπατήσουν, να μιλήσουν καθαρά). Τζαι ήταν πραγματικά χαρούμενα. Εν μπορώ να σας περιγράψω τα συναισθήματα μου. Απέραντη χαρά αλλά τζαι αγανάκτηση γιατί είμαστεν αχάριστοι ρε γαμώτο. Πριν λίες μέρες έγραφα δαμέ ότι είμαι μίζερος τζαι ότι εν έχω ζωή. Τελικά είμαι μικρός άνθρωπος, εν μπορώ να χαρώ με τα καθημερινά της ζωής, θέλω κάτι άλλο. Γιατί? Γιατί να μεν εκτιμώ τη ζωή σαν τζείνα τα παιδιά που στο κάτω κάτω εν μπορούν να την ζήσουν στο 100%? Ευχαριστώ φίλε μου που με επήρες στην εκδήλωση, ήταν μάθημα ζωής.

Dear diary,

Παράξενη μέρα η σημερινή. Ήρτα σπίτι πτώμα τζαι έππεσα να τζιμηθώ το απόγευμα. Οι δικοί μου είπαν μου ότι επαραμιλούσα στον ύπνο μου τζαι ελάλουν αρλούμπες. Έσιει που τον τζαιρό που ήμουν μωρό, τότε που ήμουν του θανατά τζαι εψήνουμουν στον πυρετό να μιλήσω στον ύπνο μου. Εξύπνησα ανάλαφρος τζαι ξεκούραστος. Είχα όμως το αίσθημα ότι ο εγκέφαλος μου εξατμίστηκε που τη ζέστη. Εν εμπορούσα να σκεφτώ τίποτε. Μισώ τούντες φάσεις. Επήα γιατρό για το βήχα που έχω τούντες μέρες και μετά γυρούς ποτζεί ποδά. Εσυνάντησα μια παλιά μου αγάπη σε ένα κατάστημα. Πρέπει να έσιει 2 χρόνια να τη δω, αν τζαι ζούμε στο ίδιο χωρκό. Ήταν γλυκύτατη. Εθυμούμουν ακόμα το άρωμα της. Εν άλλαξεν τζαι πολλά. Ψηλή, μαύρο μαλλί πιασμένο πίσω τζαι καυμπόικο περπάτημα. Εμεγάλωσε όμως. Εμιλήσαμε λλίο, είπαμενα τα νέα μας..Είπε μου ότι είμαι ακόμα ο ίδιος αναίσθητος που ήξερε τζαι ότι εν θα σοβαρευτώ ποτέ. (Ορθόν) Αλλά ξέρουμε τζαι οι δκυό ότι εν τούτο που της αρέσκει πάνω μου.

Τη νύχτα επέρασα που μια ταβερνούα που ετρώαν κάτι φίλοι μου. Είπαμεν τα τζιαμέ λλίο με τα παιδκιά, είδα τζαι μια μιτσιά που μου άρεσε πολλά, τζαι μετά επήαμε Λάρνακα στο Άμμος μπιτς μπαρ για να δούμε κάτι παρέες μας που εννα παίζουν τζιαμέ. Εν ωραίο μέρος. Είσιεν πολλούς φλώρους αλλά χου κέαρς. Η ορχήστρα εν πολλά καλή, να πάτε. Εν ένας καταπληκτικός σαξοφωνίστας, πιανίστας, μπάσο, κιθάρα, ντράμς τζαι παίζουν τζαζ & φανκ. Έσιει πολλύ τζάμινγκ. Ο σαξοφωνίστας εν απίστευτος! Απ' ότι ξέρω εν του Μπέρκλι. Ο πιανίστας άρεσε μου πολλά επίσης. Ο κιθαρίστας εθύμησε μου πολλά τον αρφό μου. Ασυνάρτητα σόλος, νεκατωμένες ιδέες και λίγες. Ο μπασίστας ήταν πολλά λιτός κατ' εμένα. Ο ντράμερ υπέροχος επίσης (Αν δεν φουμίσουμε το δικό μας.....)
Τζαι πριν έρτουμε σπίτι εκάμαμε το absolute κυπριακό παρκάρω-πάστο-round-about-του-λιμανιού-τζαι-τρώω-σάντουιτς-που-το-Μαραντόνα-η-ώρα-2-το-πρωί thingy. Αχχχ, ωραία ζωή..Ζήτω η ελευθερίααααααααα!!!

Είδαμεν τα ούλλα σήμερα..

ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

Μα εν να μας πελλάνουν τέλεια που θέλουν? Όπως εθκιάβαζα για τα five year plans του Στάλιν για την εξέταση που έχω αύριο, εβαρέθηκα τζαι είπα να πάω να κάμω κανένα διάλειμμα. Πάω κάτω τζαι ως ευσυνείδητος πολίτης που είμαι έκατσα να διαβάσω εφημερίδα (τα αθλητικά). Όταν ετέλειωσα με τα αθλητικά είπα να τσεκάρω να δώ αν είχε τίποτε ενδιαφέρον, τζαι έπεσα πάνω σε ένα άρθρο που λαλεί πως σύμφωνα με μια τούρκικη εφημερίδα, μια οργάνωση στο Βέλγιο εν να δώκει στον Ερτογάν (πρωθυπουργός της Τουρκίας) βραβείο Ειρήνης, Ελευθερίας τζαι Δημοκρατίας! Επιάν μας στο περιπέξιμο οξά εν η ιδέα μου? Εν είναι η Τουρκία που έπιασε παράνομα την μισή Κύπρο? Γιατί εν εδώκαν τζαι του Bush βραβείο Ειρήνης? Μόνο εγώ βλέπω την ειρωνεία?

Κοίτα τι βρήκα στο παλιό μου τετράδιο...

25 Δεκεμβρίου 2008, περασμένα μεσάνυχτα. Εύκαλα θάλαμο και εβαρκουμουν. Ππουστοστρατά..Εν κανεί που με πιάνει κατάθλιψη τις γιορτές, αφήκαν με και μέσα. Είπα να γράψω τίποτε, πάλε, μπας και περάσει η ώρα και ξεχαστώ. Και μιας και καμνω παρέα με 2 Κρητικούς τελευταία που συνέχεια λαλουν μαντινάδες, είπα και γω να γράψω καμιά για να τους μπω. Μερικές φράσεις εν δανεικές! Σχόλια δεκτά!

Δεν στέλνεις ένα μήνυμα
δε με ρωτάς τι κάνω
πεσμου τον τρόπο που ξεχνάς
να μάθω να το κάνω

Πως σε 'κανε και τον εθές
πες μου κι εμέ να μάθω
που της αγάπης όνειρα
όλο για σένα πλάθω

Μικρή μαυρομαλλούσα μου
δες με κι εμέ λιγάκι
να κλέψω απ' το χειλάκι σου
θέλω ένα φιλάκι

Αστέρι μου μία ευχή
έχω κι όλο πονάω
Αχ να μ' αγάπαγες μισό
απ' όσο σ' αγαπάω

Εγώ θέλω να σ' αγαπώ
μα εσύ να με πικράνεις
ε δε θα αφήκω ζωντανό
τον άντρα που θα πάρεις


Χαχαχα! Έχω συνήθεια να κρούζω τα παλιά μου τετράδια αλλά κάτι τέτοια που ξεφεύγουν αρέσκει μου να τα βρίσκω!

Πριν το τέλος

Μαζί με το διάβασμα ακούτε τούτο

Εν να ήθελα πολλά να έγραφα κάτι για την καθημερινότητα μου αλλά ουσιαστικά τωρά δεν έχω ζωή για αυτό τζαι θα αρκεστώ στις σκέψεις μου. Λόγω εξετάσεων είμαι κλεισμένος ούλλη μέρα τζαι ούλλη νύχτα σπίτι. Έν βλέπω άνθρωπο. Εγύρισεν μου αλλά τι να κάμουμε? Προσπαθώ να εκμεταλλευτώ τις λίες φορές που πάω για καφέ για καμία ώρα ακόμα τζαι αν βλέπω συνέχεια τους ίδιους φίλους τζαι ουσιαστικά εν έχουμε τζαι κάτι να πούμε γιατί οι ζωές μας τωρά εν σταντ μπάι.
Εσκέφτουμουν λοιπόν τα 7 χρόνια που έζησα στο σχολείο τζαι λίο πρίν το τέλος εκατάλαβα ότι αλλάξαμεν πολλά. Άνθρωποι που ήταν γκράντε εθνηκιστές,ΕΟΚΑ, πάμεν να τους φάμεν ούλλους κτλπ εγίναν πιο δημοκρατικοί, προοδευτικοί τζαι νούσιμοι. Άλλοι που ήταν επαναστάτες, Τσέ, εμείς είμαστεν οι άλλοι ούλλοι εν ποδήλατα, βιβα λα ρεβολουσιόν, εμείς έχουμε πάντα δίκαιο, έγιναν πιο διαλακτικοί τζαι δέχουντε την αντίθετη άποψη.
Άλλοι φυσικά ήταν ανώριμοι τζαι μόνο για μαλακίες εκάμαν τζαι έτσι εμείναν στο πιο ώριμο βέρσιον. Έκαμα δυνατές φιλίες με κάποιους που παλιά δεν εχώνευκα τζαι ενόμιζα ότι έν είχαμε κάτι κοινό. Κοπελούες που έν εθωρκούνταν παλιά τώρα εν πολλά ωραίες. Άλλες εγίναν πιο αππομένες τζαι άλλες με το που ανοίξαν τα πόδια τους τζαι είδαν την γλύκα έν τα κλέινουν με τίποτε…
Άλλαξαν πολλά μεσα σε 7 χρόνια. θυμούμαι τον εαυτό μου να μπαίνει στο σχολείο της πόλης για πρώτη φορά που την «επαρχία», να με βλέπουν ούλλοι παράξενα,να μεν ξέρω κανένα τζαι για 2-3 μέρες να μεν μιλώ με κανένα. Μετά εδεχτήκαν με στο κύκλο τους τζαι πολλές φορές εθυσιαστήκαμε ο ένας για τον άλλο. Θυμούμε την πρώτη φορά που επήρα την κιθάρα μου σε μιαν εκδρομή τζαι ετραγούδησα τους το « Μη γυρίσεις» των αδερφών Κατσιμίχα. Που τότε έγινα ο «τραγουδιστής» της παρέας ( Διάσπορε μεν φοάσε εν θα σου τραγουδήσω)
Τζαι τωρά ετελείωσαμε. Κρίμα. Ήταν ωραία…..

Help! Έχω νεύρα!

Ήρτεν το καλοκαίρι. Μόλις ήπια δκυο μπύρες super παγωμένες που λαλεί τζαι ένας φίλος μου (εννοείτε περιπέζω τον). Εν πηρά!! Του χρόνου που εννα είμαι φοιτητής εννα αρκώ να έρτω κύπρο για τούντο λόγο. Το συναίσθημα που νιώθω τούντες μέρες εν τούτο. Τα νεύρα μου εν σπασμένα και είμαι ελαφρώς μελγχολικός, θλιμμένος. Εβαρέθηκα το στρατό. αρκετά να με διατάσσουν κομπλεξικοί, αρκετές μαλακίες άκουσα, αρκετά σκατά είδα, ΦΤΑΝΕΙ!! ΚΑΝΕΙ ΑΧΡΗΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ! Έκαμα μαλακία που έδειξα το πραγματικό μου πρόσωπο. Έπρεπε να το παίζω μαλάκας για να φοούνται να μεν τους κάμω ππουστιά και να με προσέχουν. Αλλά εν μπορώ. Εγεννήθηκα μαλαχτός(?) Τζαι εν μου αρέσκει να είμαι (τέλεια) άχρηστος, όσο τζαι αν δεν μου φαίνεται. Αλλά ελάχιστοι το εκτιμούν. Ο κόσμος εν κακός. Προχτές έφα την που ένα μπάσταρτο που του έκαμα τζαι 2-3 εξυπηρετήσεις γιατί μετά που εκαθαρίσαν τον κάλαθο κάποιος επήεν τζαι επέταξε σκουπίθκια μέσα. Έσιει που το Σαββάτο να φκω τζαι φκαίνω την άλλη βδομάδα γιατί ένας κάλαθος έσιει σκουπίθκια?!?! Εν το πιστεύκω ότι εγώ άρκεψα να κάμνω νεύρα. Εν το πιστεύκω ότι παρακαλώ να ττουμπάρει ένας ππουστομόνιμος για να μεν έρτει μέσα τζαι να μου κολλά τζαι να μεν μπορώ να κάμω τίποτε. Εν με αναγνωρίζω πλέον. Sometimes I doubt my own sanity. Εν πιστεύκω στο στρατό. Εν είμαι πατριώτης. Εν με κόφτει για το κυπριακό. Πιστεύκω ότι εν ούλλα πουλημένα. Τζαι φταίμε. Ποττέ εν είχαμε ενότητα. Θέλω απλά να με παρετήσουν ούλλοι οι πρασινοφόροι! Να με αφήκουν στην ησυχία μου! 391 days left and I will be released. Θα περιμένω άλλες μέρες και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω...

Εχτός τούτου κάθομαι τζαι αναπολώ παλιούς έρωτες. Άλλους με χαμόγελο, άλλους με θλίψη. Σκέφτουμαι που είχα λάθη. Είσιεν πράματα που εν ήθελα να έρτουν έτσι. Αλλά γοτ ττου ντου? I raise my frape and drink to that "Fellas, ερωτευτείτε. Φάτε τα μούτρα σας." (at your own responsibility)

Τι εν να γίνει με τούντους μιτσιούς?

Βλέπω καθημερινά τους σημερινούς μιτσιούς τζαι λυπούμαι τους. Εν κρίμα. Η ζωές τους εν πολλά διαφορετικές που εμάς στην ηλικία μας. Εν έχουν ζωή. Τι εν να θυμούνται ως παιδική τους ηλικία? Σε τι επίπεδο εφτάσαν τα παιχνίδια στο κομπιούτερ? Τα καρτούν που βλέπουν ούλλη μέρα?
Μαραζώνω όταν είμαι στη Λάρνακα, στην οποία έζησα τζαι μεγάλο μέρος της ζωής μου, στη Λευκωσία τζαι σε ούλλη τη Κύπρο τζαι εν βλέπω μιτσιούς να πελλαρίζουν μέσα στα χωράφκια, στα πάρκα, στους δρόμους. Παίρνω ως παράδειγμα τον αδερφό μου που εν 10 χρονών. Ούλλοι οι φίλοι του έχουν κινητά. Τούτο σημαίνει ότι η άλλοτε καθιερωμένη φωνή της μάμας που ακούει ούλλη η γειτονία για να πάεις σπίτι επειδή εν έτοιμο το φαί εν υπάρχει. Στέλλουν ούλλη μέρα μηνύματα ο ένας του άλλου σαν να τζαι έχουν κάτι ιδιαίτερο να πουν. Για να φύουν που σπίτι πρέπει να πάρουν άδεια, για να κάτσουν πρέπει να πάρουν άδεια, για να δουν τηλεόραση το ίδιο, για να διαβάσουν επίσης τζαι πάει λέγοντας. Καλάν τούτοι οι άνθρωποι κάποτε ένα πάν να σπουδάσουν? Να ψηφίσουν? Να έχουν κοινωνική ζωή? ΠΩΣ?
Όταν ήμασταν εμείς μιτσιοί εγυρίζαμεν ούλλη μέρα μες τους δρόμους με τα ποδήλατα τζαι ετρώαμεν τες χαμέ. Εν θυμούμαι περίοδο τότε τζαι τα πόδια μου να μεν ήταν μελανιασμένα. Επαίζαμεν ποδόσφαιρο στις αλάνες, εφωνάζαμεν, εκάμαμε φίλους….
Εσοκαρίστηκα μια μέρα που άκουσα τον αδερφό μου να λαλεί διαφημίσεις του Ορφανίδη στο μπάνιο! Κανονικά όμως, αγγουράκια τόσα το κιλό και τα λοιπά! Εγώ ετραγουδούσα τζαι ακόμα τραγουδώ μες το μπάνιο αλλά όι τζαι έτσι! Εν εμείς που φταίμε? Η κοινωνία? Οι γονείς? Τι στο δκίαολο?
Ένιγουέι ξεκίνησαν τα a-levels πάμε καλά, διαβάζουμεν. Επόμενη εξέταση τη Δευτέρα, Ιστορία ( το αγαπημένο μου) κορόιδο Μουσολίνι, Στάλιν, Επεκτατική πολιτική της Αγγλίας ( σκέψου! Κάμουμεν την ιστορία της Αγγλίας για Αγγλικές εξετάσεις γραμμένη που εγγλέζους! Προπαγάνδα)