Life lessons

Πριν λίες μέρες είπε μου ένας φίλος να πάμε στην τελική γιορτή ενός ειδικού σχολείου σε ένα χωρκούι ένα τέταρτο μακριά που το σπίτι μου με το αυτοκίνητο γιατί εκαλέσαν μας τζαι εν να ήταν κάτι διαφορετικό. Όταν επήαμε ( 30 λεπτά καθυστερημένοι ) εδιούσαν πλακέτες ο ενας επιθεωρητής του άλλου, εκάμαν φοινιτζιά την διευθύντρια που ήταν να γίνει επιθεωρήτρια τζαι γενικά ευλογούσαν τα γένια τους. Ενευριάσαμε γιατί πρώτα από όλα εν χρειάζεται τόσο μπλα μπλα τζαι γιατί εμείς επήαμε για να δούμε τα παιδιά με ειδικές ανάγκες χαρούμενα, να μας παρουσιάσουν τη γιορτή. Εξέραμε τζαι κάποια που τα παιδιά λόγω εκδηλώσεων που διοργανώνουμε κάθε χρόνο για να τους παίζουμε μουσική έτσι εθέλαμε πολλά να δούμε τη γιορτή . Μετά που καμιάν ώρα, κατά τη διάρκεια της οποίας επαρελάσαν πάνω στη σκηνή βουλευτές ( οι οποίοι εφύαν πριν να ξεκινήσει η γιορτή με τα παιδιά), οι χορηγοί, οι δάσκαλοι κτλπ, έφκηκεν πάνω η γυμνάστρια του σχολείου για να μας παρουσιάσει τους αθλητές τζαι τα επιτεύγματα τους. Εχειροκρωτήσαμε τους με πολλή χαρά γιατί άξιζε τους. Τζαι ξεκινά η γιορτή. Η ιδέα ήταν εξαιρετική. Μια αναδρομή στα μεγάλα στάδια της ελληνικής μουσικής. Είχε μια μικρή ορχήστρα και μια χορωδία (παιδιά και δάσκαλοι) τζαι επαρουσιάζαν τραγούδια. Μετά εχορεύκαν οι υπόλοιποι. Το ταξίδι εξεκίννησε με καντάδες, μετα ρεμπέτικα,ελληνικός κινηματογράφος, πόπ(η εποχή των ολίμπιανς), τζαι η σημερινή κατάσταση της ελληνικής μουσικής. Ειλικρινά σας λέω εσηκώστηκεν η τρίχα μου στα παραπάνω τραγούδια. Η χορωδία ήταν σωστή, τα τραγούδια ωραία αλλά χού κέαρς? Εν που τις λίγες φορές που είδα την πραγματική ευτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπα ανθρώπων. Τζαι τούντα παιδιά εν εμπορούσαν να κάμουν πολλά πράματα που για μας εν δεδομένα (πχ να περπατήσουν, να μιλήσουν καθαρά). Τζαι ήταν πραγματικά χαρούμενα. Εν μπορώ να σας περιγράψω τα συναισθήματα μου. Απέραντη χαρά αλλά τζαι αγανάκτηση γιατί είμαστεν αχάριστοι ρε γαμώτο. Πριν λίες μέρες έγραφα δαμέ ότι είμαι μίζερος τζαι ότι εν έχω ζωή. Τελικά είμαι μικρός άνθρωπος, εν μπορώ να χαρώ με τα καθημερινά της ζωής, θέλω κάτι άλλο. Γιατί? Γιατί να μεν εκτιμώ τη ζωή σαν τζείνα τα παιδιά που στο κάτω κάτω εν μπορούν να την ζήσουν στο 100%? Ευχαριστώ φίλε μου που με επήρες στην εκδήλωση, ήταν μάθημα ζωής.