Πως έγινα έτσι ρε γαμώτο?

Χτες πάλε επήαμε Λευκωσία. Λατρεύω τη Λευκωσία! Πάντα έσιει κάτι να κάμεις. Αν δεν αγαπούσα τη θάλασσα τελικά θα μετακόμιζα στη Λευκωσία σίγουρα. Είδαμε ένα καταπληκτικό θέατρο. Εν είσιεν πλοκή. Ήταν απλά γεγονότα και μυνήματα παρουσιασμένα με ένα πολλά ράντομ τρόπο. Έκαμε με να σκεφτώ πολλά. έβαλλα τον εαυτό μου στη θέση των ηρώων τζαι προσπαθούσα να σκεφτώ τι θα έκαμνα εγώ στη θέση τους. Ομολογώ ότι εν το επολλοκατάλαβα, αρκήσαμε τζαι λλίο να πάμε, αλλά άρεσε μου. Μετά επήαμε New Division για 2-3 ποτά και μετά πάλε σπίτι.
Εν είμαι καθόλου καλά τον τελευταίο καιρό. Εν με αναγνωρίζω. Θυμούμαι τον εαυτό μου πιο παλιά γεμάτο ενέργεια. Ήμουν ένα παιδί με στόχους και όρεξη. Άμα έβαλλα κάτι στο μυαλό μου έκαμνα ότι μπορούσα για να το πετύχω. Ασχολούμουν με πολλά. Τωρά θωρώ τον εαυτό μου και τι είμαι? Ένα τίποτε. Τί ξερω να κάμνω? Λλία πράματα τζαι τζίνα εν μισά. Ούλλη μέρα βαρκούμαι τζαι κάθουμαι τζαι δεν κάμνω τίποτε. Εν έχω solid στόχους για το μέλλον μου ούτε έχω clue τι θέλω να κάμω με τη ζωή μου. Απλά είμαι κολλημένος σε μια κόλαση τζαι περιμένω να τελειώσει πριν κάμω οτιδήποτε άλλο. Επαρέτησα και την κιθάρα. Εν εμπορούσα άλλο. Εκάθουμουν να παίξω τζαι ήθελα να την σπάσω πάστην τζεφαλή μου. Ήμουν κενός. Χωρίς συναίσθημα. Αλλά αφού δεν είμαι ελεύθερος, πως να έχω συναίσθημα. Η μάνα μου λαλεί μου ότι υπερασχολούμαι. Μπορεί να έσιει τζαι δίκαιο. Μάλλον έσιει δίκαιο. Αλλά τι μπορώ να κάμω? Πάντα εσκέφτουμουν τζαι εφιλοσοφούσα τζαι ανάλυα τα πράματα. Γαμώτο, εν μου αρέσκω έτσι. Εν με ξέρω καθόλου! Θέλω τον παλιό μου εαυτό. Τίποτε εν με ενθουσιάζει πλέον. Άρχισα να γίνομαι τζαι αγχώδης! Ποιος? Εγώ!! Αν είναι δυνατόν. Ελπίζω να αποκτήσω το χαμένο μου self esteem σύντομα αλλιώς με βλέπω στην καρέκλα του ψυχαναλητή.