Είμαι σε λάθος εποχή, βαρέθηκα!

Μερικές φορές άμα είμαι όξυπνος τζαι ψιλομεθυσμένος μέστα άγρια μεσανυκτα, κάθουμαι τζαι σκέφτουμαι: Τι γυρεύκω εγώ στην εποχή που ζω? Τι εσκέφτεσουν ρε κύριε πελαργέ όταν με πέταξες μέστην Κύπρο πριν 20 χρόνια? Αχχ, τι ωραία που θα ήταν αν εγενιούμουν το 1930 στο Σικάγο. Τζαι το όνομα μου ήταν Γουίλι Μπράουν. Να ήμουν ένα πάμφτωχο μαυρούι που να εδούλευκα ούλλη μου τη ζωη για να πιάσω μια κιθάρα. Τζαι μόλις πιάσω την κιθάρα (18 εν καλή ηλικία) να πιάσω το Μισισιπί τζαι να πιέννω κάτω για να γίνω Μπλούζμαν. Εννα ήθελα να έπαιζα όπως τον Ry Cooder ή τον Arlen Roth. Να το έγραφα τούτο ασπούμε. Να έβρισκα τζαι κανένα πιο μεγάλο μπλούζμαν που να με έπερνε μαζί του τζαι να με έβαλλε στη θέση μου όποτε την έβλεπα τάχα και μεγάλος. Τούτα σκέφτουμαι τζαι πιάνω την κιθάρα τζαι πάω τζαι χάνουμαι τζαι πιττώννω μόνος μου. And I go to the crossroads, and I fall down on my knees. Κομματάρα τζαι τούτο. Ωραίες εποχές. Ενηξέρω αν θα πουλούσα τζαι γω την ψυσιή μου όπως τον Ρομπερτ Τζόνσον. Εν νομίζω να τα βρίσκαμε με το διάβολο στη συναλλαγή! Εν θα γράψω τη ζωή μου γιατί εννα μείνουμε δαμε. Πάμεν απευθείας στο τέλος. Μια μέρα στα 35 μου, όπως βαστώ την κιθαρούα μου τζαι περπατώ, έρκετε ένας ληστής τζαι μασιερώνει με. Παίρνουν με στο νοσοκομείο αλλά οι γιατροί αρνούνται να τζίσουν πάνω μου επειδή είμαι μαύρος. Τζαι πεθανίσκω! Θάφκουν με μαζι με την κιθάρα. Εν πατά κανένας στην κηδεία μου γιατί εν με ξέρουν. Οι δικοί μου εν θα το μάθεουν ποτέ γιατί εν έσιει κάποιο να τους το πει. Τζαι μετά που 40 χρόνια ούλλοι ακουν τα 30 τραγούδια που έφτασα τζαι ηχογράφησα. Άτε, δη Εντ...και ο νοών νοείτο....